In dit diary blog over Nieuw-zeeland lees je over onze tijd en ervaringen op het Zuidereiland. Dit keer reizen we naar Wanaka, zien we Mount Cook en spotten we walvissen in Kaikoura. In ons vorige blog heb je al kunnen lezen hoe onze eerste anderhalve week in Nieuw-Zeeland geweest is. We genieten volop! De afgelopen dagen hebben we gespendeerd in Wanaka en hier hebben we nog een laatste ochtend over.
Lavendelvelden en Mount Cook
De campervan is ingepakt en na een laatste kop thee vertrekken we van het fijne Holiday Park in Wanaka. De eerste stop: Pak’nSave. Even de koelkast aanvullen met lekkere dingen. Vervolgens lopen we naar Beanie Café, waar we met een goede kop koffie gaan zitten om aan ons blog te werken. We hebben geen haast vandaag en willen de ochtend lekker rustig aandoen en wat dingen uitzoeken voor de komende dagen. Na een uurtje begint onze maag te knorren door de lekkere geur van eten om ons heen. Een korte blik op het menu en we bestellen we een grote stapel blueberry pancakes en een portie scrambled eggs met zalm. Erg lekker!
Na de lunch kopen we het plaatselijke tankstation even binnen om een prachtige pet voor mij te kopen (mijn oude pet ligt nog in de Makarora River) en rijden dan naar een lavendel farm, een paar kilometer buiten Wanaka. Midden tussen uitgestrekte lavendelvelden met een paar Alpaca’s naast de deur, ligt een lief theehuis waar je lavendelthee, lavendelbonbons, lavendeltaartjes en lavendelijs kan eten. Het is ondertussen erg warm geworden vooral buiten tussen de lavendelvelden. Tijd voor afkoeling met een lavendel ijsje. We lopen nog wat rond en stappen dan de auto weer in. De airco volle bak aan en we kunnen vertrekken!
Klik hier om te lezen over onze favoriete hikes in Nieuw-Zeeland!
Op naar Mount Cook National Park
We zijn op weg naar het Mount Cook National Park, waar het begin van de Mueller Hut route is. De route ernaar toe is erg mooi. Over smalle bergwegen, langs prachtige meren met in de verte de stompe top van Mount Cook. Wanneer Ries langs het meer Lake Pukaki het bordje ‘Peter’s lookout‘ ziet staan, moeten we wel even stoppen. Voor het prachtig ijsblauwe water maken we wat foto’s. Later komen we er overigens achter dat het water van Lake Pukaki veel mooier en blauwe is dan dat van Lake Tekapo, terwijl dat om zijn blauwe kleur bekend staat.
We rijden door en een klein uurtje later staan we op de White Horse Hill DOC (overheids) camping. Vanaf deze camping begint de Mueller Hut route en het is de enige camping in de buurt. Een overheidscamping betekent vaak dat het goedkoop is maar dat er niet zoveel faciliteiten zijn, en inderdaad, geen douches of warm water. Wel is er een overdekte plek om te koken en zijn er toiletten.
Na een simpel dinertje van zalm en salade spelen we nog een kaartspelletje en dan gaan we op tijd slapen.
Hoe duur is een reis door Nieuw-Zeeland? Lees meer in ons Nieuw-Zeeland budget blog!
De Mueller Hut Route
Klokslag vijf uur ’s ochtends gaat de wekker af.. we kleden ons snel aan en beginnen dan slaperig te lopen. We zijn begonnen aan de Mueller Hut Route. Dit is een route die bekend staat als zwaar. Eerst moeten we 2000 traptreden beklimmen, en daarna een rotsige helling beklimmen. Omdat het overdag erg warm is, hebben we besloten zo vroeg mogelijk te vertrekken. Op deze manier doen we een groot deel van de route zonder de brandende zon. Na een kort vlak stukje beginnen de trappen. Het is nog donker dus Ries z’n zaklamp komt goed van pas. Na een stuk of 400 treden houden we even pauze, dit is echt best wel pittig zo vroeg in de ochtend… 300 treden verder zien we een prachtige zonsopgang!
Oké bijna op de helft. Nog een paar keer pauzeren we om even iets te eten en van het uitzicht te genieten. De camping van vannacht ligt in een vallei en nu zien we langzaam dat het meer in de vallei van water wordt voorzien door een veel hoger liggend meer. En dat meer wordt weer gevoed met water van de daarboven liggende gletsjer.
Klauteren en gletsjers tijdens de Mueller Hut Track
Wanneer de zon helemaal boven is, zijn wij klaar met de trappen. Nu staat het echt zware werk op de planning. Via losliggende rotsblokken en zand lopen we omhoog. Al snel verandert dit naar op handen en voeten steil omhoog klimmen. Vooral het laatste stuk is pittig, het landschap is kaal en steil. Door het losse zand glijd je makkelijk uit. Eenmaal boven op de berg, is het appeltje eitje om binnen 20 minuten naar de grote rode hut te lopen. Onderweg lopen we soms over ijs heen, wat echt wel indrukwekkend is, als je nagaat dat het overdag in de vallei makkelijk 33 graden is. In de hut aangekomen, rusten we uit.
Charlotte valt een half uurtje in slaap op de grote banken en Ries, gewapend met fototoestel, verkent de omgeving. We zijn omringd door verschillende gletsjers en hooggebergte. In de verte klinkt om de paar minuten een geluid dat lijkt op onweer. Het zijn lawines, best speciaal! Samen met de gletsjers van de helikoptervlucht van enkele dagen geleden, zijn dit de enige gletsjers die we in Nieuw-Zeeland zien. De bekende Foxgletsjer en Frans Jozef Glacier slaan we over. Ze schijnen mooi te zijn, maar enkel van een afstand te zien. Mocht je de gletsjer van dichtbij willen bekijken dan moet dat per helikoptervlucht en het schijnt dat ze in het niet vallen naast de gletsjers die we in Patagonia een paar jaar terug bezocht hebben. Desalniettemin horen we goede verhalen hierover, dus overweeg jij hiernaartoe te gaan, zeker doen!
De terugweg!
Een uur later zijn we goed genoeg uitgerust om aan de terugweg te beginnen. Deze valt gelukkig mee, het steile stuk is moeilijk maar te doen. De trappen gaan een stuk sneller naar beneden dan naar boven. Ondertussen is het bloedheet, en de mensen die nu naar boven gaan, hebben het er erg zwaar mee aan de rode gezichten te zien!
Klik hier om alles te lezen dat je moet weten over kamperen in Nieuw-Zeeland!
Zalmkwekerijen en sterren in Tekapo
Klokslag 11 uur zijn we beneden, warm en bezweet. Gelukkig is er een public shower in het dorp. Helaas is hij niet warm, zoals beloofd, maar ach het is wel een verkoeling dit ijskoude gletsjer water. Na het douchen laden we even op met een muffin bij Old Mountaineers Cafe in Mount Cook Village. We overleggen waar we naartoe zullen gaan. Aanvankelijk was het plan om via de Arthurs Pass naar het Abel Tasman National Park te rijden. Hiermee zouden we Kaikoura, de plek om walvissen te spotten, overslaan. Maar nu begint het toch wel te kriebelen… het zijn zulke prachtige beesten die we maar wat graag willen zien.
Walvissen spotten per vliegtuig in Kaikoura
Via kortingswebsite Book.me zien we een mooi aanbieding om met een vliegtuig walvissen te spotten, en dus besluiten we die te boeken. Dat betekent dat we de komende dagen een flink aantal kilometers voor de boeg hebben! We willen vandaag al een stuk rijden dus daarom stappen we de auto in richting Tekapo. Onderweg komen we langs een grote zalmkwekerij. Hier stoppen we natuurlijk even om zalm sashimi te eten.
De sterren bewonden in Tekapo, Nieuw-Zeeland
Daarna rijden we door naar Tekapo om wat informatie over het sterrenkijken in te winnen. In Tekapo zou je de de Melkweg het aller-beste kunnen zien, hier is namelijk nauwelijks lichtvervuiling en de ozonlaag in Nieuw-Zeeland is een stuk dunner waardoor je de sterren goed ziet. Bij de I-site in Tekapo krijgen we te horen dat we dezelfde view in de nabij gelegen stadjes kunnen krijgen. Dat komt goed uit, de campings in Tekapo waren niet geweldig, en we willen liever doorrijden naar het dorpje Fairlie. Dus dat doen we.
De Melkweg en een Walibi!
We slapen vannacht in het fijn Fairlie Holiday Park. We zetten de campervan op een beschut plekje onder de bomen en gaan slaperig in de zon liggen. Het is nog geen drie uur maar door de vroege start vandaag voelen we ons loom en moe. Tijd om dus even een te relaxen. Zo spenderen we de rest van de middag en vroege avond, soms een glaasje wijn, en verder helemaal niets doen!
Wanneer de zon onder is, stappen we in de auto. Van de lieve camping eigenaresse hebben we een tip gekregen voor een donkere plek om de sterren goed te zien. Het is tien minuutjes rijden, prima dus.
Wanneer we er bijna zijn zien we ineens iets heel geks. Voor ons springt een kangoeroe. We kijken elkaar aan.. dit kan toch niet.. hebben we zoveel wijn gedronken? Nee het is echt een kleine kangoeroe die daar in het felle licht van onze koplampen rondspringt. Heel speciaal om hier in Nieuw-Zeeland te zien! Wanneer we later googlen wat voor kangoeroe het is, blijkt het een Walibi te zijn. Helaas blijft het daar ook bij, van de Melkweg zien we niet veel. Het is volle maan, en de maan is zo sterk dat hij schaduwen creëert. Ook speciaal, maar hierdoor is er teveel licht om de Melkweg te kunnen zien. Dan maar lekker gaan slapen.
Klik hier voor de ultieme Nieuw-Zeeland reisroute van drie weken voor het Zuidereiland.
De Pie’s van Fairlie’s Bakehouse
Vandaag gaan we het tweede lange stuk van de rit naar Kaikoura doen. We stappen op tijd in de auto, maar rijden nog niet weg voor we bij de bekende Fairlie Bakehouse even een aantal pie’s hebben ingeslagen. Het schijnen de beste pie’s van Nieuw-Zeeland te zijn dus die moeten we zeker proeven!
Al rijdend zien we een aantal kleine dorpjes, Geraldine, Willoby, Ashburton. Het zijn typische dorpjes zoals we ze hier heel vaak tegenkomen, de snelweg rijdt door de hoofdstraat, en op een paar andere boerderijen en een Subway na (Ja Subway is hier echt overal te vinden) is het niet veel. In een vloek en een zucht ben je er voorbij. Op Wellington en Auckland na, heeft Nieuw-Zeeland geen bruisend stadsleven. Maar tot nu toe hebben we dat ook absoluut niet gemist. We rijden langs Christchurch, waar we even boodschappen doen en onze tank weer volgooien in hetzelfde winkelcentrum als op onze eerste dag, komisch!
Een bezoek aan Kaikoura
Vervolgens rijden we weer verder richting het noorden. Na een tijdje komen we in de buurt van Kaikoura. Langs een prachtige kustweg tuffen we langzaam vooruit. Langzaam? Ja, sinds de aardbeving die hier op 13 november 2016 plaatsvond, is er nog steeds enorm veel beschadigd. Overal waar we rijden wordt aan de weg gewerkt. Grote rotsblokken worden nu, ander half jaar later, pas van de weg gehaald.
De effecten van deze aardbeving worden ons pas echt duidelijk als we in Kaikoura zelf zijn aangekomen. Het stadje, wat zich voor een deel op een schiereiland bevond, is door deze aardbeving met een kracht van 7,8 op de schaal van Richter, anderhalve meter hoger komen te liggen. Wat een geweldige kracht moet dat zijn geweest! Op dit moment wordt er gevreesd dat er over een tijdje een nog grotere aardbeving kan gaan komen, te vergelijken met die van Japan in 2011, een 9 op de schaal van Richter. Ongelofelijk.
Een camping aan zee in Kaikoura
Maar van dit alles is op de camping waar we vannacht slapen niets meer van de zien. De camping ligt aan zee ligt aan zee, en dus zetten we de auto neer en gaan dan lekker op het volledig lege strand liggen relaxen. Een paar uur later leggen we maiskolven en zalm op de BBQ. Met het flesje wijn erbij en vers stokbrood is het een feestmaaltijd!
Klik hier voor drie verschillende reisroutes voor het Noordereiland van Nieuw-Zeeland
De camping waar we verblijven is het Kaikoura Peketa Beach Holiday Park. Ongeveer de helft van de kampeerders hebben een long stay. Dat wil zeggen dat ze gewoon op het park wonen. Is heel normaal hier in Nieuw-Zeeland, en best gezellig. Wanneer we langs een enorme bus wandelen, proberen we nieuwsgierig naar binnen te kijken. De eigenaar zit toevallig buiten en nodigt ons trots uit om zijn prachtbus van binnen te bekijken.
Nieuwsgierig als we zijn, staan we al snel binnen. Het is heerlijk fout, deze balzaal van een bus. Het ding is groter dan een normale Nederlandse OV bus, en volgehangen met kroonluchters, fluwelen wanden en spiegels aan het plafond. Ons lovehotel in Japan is er niks bij. Qua oppervlakte doet deze bus niet onder voor ons appartement in Amsterdam. Vol bewondering en ongeloof staan we nog even te kletsen met de eigenaar die net gepensioneerd blijkt te zijn. Wat voor werk hij deed? Hij was buschauffeur.
Walvissen spotten in Kaikoura
Yes, we staan snel op want we gaan vandaag iets heel leuks doen; een vlucht maken om walvissen te spotten! Doordat de oceaan hier bij Kaikoura erg snel diep wordt, na een tiental meters van de kust af is het al 1000 meter diep, is het een plek waar veel walvissen komen. Dit betekent ook dat de zee flink ruw is, en laat dat nou iets zijn waar we alle twee niet goed tegen kunnen: zeeziekte. Daarom gaan we geen boottocht maken, maar juist een vlucht. Het piepkleine vliegveld ligt 300 meter van onze camping af, en daar aangekomen staat onze Kaikoura Air piloot al op ons te wachten. Goed nieuws: “Er is al een walvis gespot vanochtend dus de kans dat we er dadelijk een zien is groot, maar ook dat geeft geen garantie op het opnieuw spotten van een walvis”. Spannend!
Een prachtige Spermwhale
We stappen het piepkleine vliegtuigje in, zetten onze koptelefoons op, en stijgen al snel op. Binnen enkele seconden vliegen we boven de oceaan, de piloot instrueert ons via de headsets dat we moeten uitkijken naar een grijze schim onder het water of een wolk water die omhoog spuit. Volledig geconcentreerd speuren we de oceaan af. Na een tijdje wijst de piloot ons op een grote school dolfijnen die door het water schiet. Ze zijn van zo hoog piepklein maar wel te zien. We maken een scherpe bocht en gaan wat verder de zee op. Na een kwartier rondcirkelen en kijken hebben we nog steeds niets gezien.. Een walvis blijft tijdens een duik gemiddeld 40 minuten onder water waarna hij 10 minuten boven komt om op adem te komen. Het zou zo maar zo kunnen zijn dat we hem net gemist hebben.
Maar dan ineens krijgt de piloot wat door. Hij staat de hele tijd via de radio in contact met twee boten die onder ons varen, en een van hen heeft iets gezien. En ja hoor, daar schiet een grote straal water omhoog en zien we een enorm beest verschijnen. Zo van boven af zie je goed hoe groot hij is. Het is een Spermwhale en deze zijn gemiddeld 18 meter lang. Bijna even groot als de twee bootjes die ernaast varen. Het is een prachtig gezicht om het beest telkens boven en onder water te zien gaan. Na tien minuten toe kijken zien we hem nog een laatste keer bovenkomen en dan zien we zijn breed staart omhoogkomen en duikt hij loodrecht naar beneden.
Op naar de Marlborough regio!
Vol adrenaline staan we enkele minuten later weer op de grond. Wauw wat was dat gaaf! Wat is de natuur toch prachtig. We besluiten even op adem te komen en de foto’s te bekijken die we net hebben geschoten. Een half uur later stappen we de auto weer in. Dit keer op weg naar Marlborough, de wijnregio van Nieuw-Zeeland. Lees snel het volgende blog dat hier over gaat!
Klik hier voor al mijn Nieuw-Zeeland blogs!
Alweer zo een prachtig verhaal.
Het is niet te geloven wat jullie allemaal meemaken ,op zo een korte tijd.
Ga verder met zoveel mogelijk genieten .
Groetjes Bertie.
Dag Bertie! Wat leuk om te horen! Genieten doen we enorm!! Veel liefs Charlotte
Wat een heerlijke tijd hebben jullie ook in NZ gehad, prachtig al die dingen die jullie meemaken en knap, die snelle beklimming!
En wat hebben jullie door dit blog straks een mooie herinnering aan jullie reis. Zó heerlijk ook weer als jullie thuis zijn! ;-)