In dit diary blog over Nieuw-Zeeland lees je meer over onze tijd en ervaringen in de Marlborough en Abel Tasman regio’s!
Vanochtend hebben we dus een prachtige vlucht gemaakt in Kaikoura om walvissen te spotten. Na een korte pauze zijn we de auto in gestapt richting het noorden. Terwijl Charlotte rijdt, doezelt Ries af en toe even weg. Twee-en-een half uur later komen we aan op de bestemming, het Holiday Park in Spring Creek. Dit is een piepklein dorpje midden in de Marlborough regio, dé wijn regio van het Zuidereiland. Snel zetten we de auto neer, en huren we bij de camping twee fietsen. Het is 14.00 uur en we hebben nog niet geluncht. Hoog tijd dus voor een lunch op een van de vele wijngaarden hier in de omgeving.
Wijngaarden bezoeken in de Marlborough regio
Ries heeft al wat voorwerk gedaan en een aantal wijnhuizen uitgekozen, een ervan ligt vlakbij onze camping en schijnt een goede keuken te hebben. Na twintig minuten fietsen komen we bij Saint Clair aan. Het is een van de oudste wijnhuizen uit de omgeving en een echt familiebedrijf. Subtiel staan middels korte zinnen familie gebeurtenissen van de afgelopen decennia beschreven, ingegraveerd in de stenen op de vloer, bedrukt op de bistrotafeltjes of te zien in de spiegels op het toilet. Een van de leukste gaat over de familie hond die op het 21-diner van een van de dochters, enorm dronken is geworden.
Na een wijnproeverij waarbij we verschillende Sauvignon Blancs drinken, een hele lekkere bruisende wijn (The Dawn vernoemd naar oma Dawn) en een super goede Viognier, gaan we aan tafel. We zitten onder een parasol in de tuin waarbij we uitkijken op de honderden wijnranken. De lunch bestaat uit een proefmenu voor twee met lokale producten. We proeven de beroemde mosselen (Ries is “allergisch” voor schelpdieren; let op de aanhalingstekens) en ik vind ze geweldig! Voor Ries zijn er allerlei verschillende soorten worst en salami en daarnaast komt er een breed scala aan olijven, humus, zelfgemaakt brood en kaas langs. Bij het eten drinken we een glas Viognier, dezelfde die we geproefd hebben en later ook mee naar huis nemen! Deze uitgebreide lunch hebben we te danken aan Daan en Simone (broer en schoonzus van Ries) die ons hier voor Ries zijn verjaardag op hebben getrakteerd.
Klik hier om te lezen over onze favoriete hikes in Nieuw-Zeeland!
Op het nippertje nog een wijngaard bezoeken!
Het is ondertussen een stuk later, bijna 17.00 uur, en de meeste wijnhuizen zijn al dicht. Er is er nog een huis van Ries zijn lijst open dus daar besluiten we nog naar toe te fietsen. Na een half uur flink doortrappen zijn we er nog niet, over 10 minuten sluit het huis dus we zetten er even de versnelling in. Hijgend stormen we het wijnhuis Villa Maria binnen waar ze nog ruim de tijd voor ons nemen! Dit is een groot wijnhuis dat de druiven niet alleen uit de Marlborough regio haalt, maar ook uit de Hawkes Bay, de bekendste wijnregio van het Noordereiland.
Ook hier weer heerlijke wijnen en we besluiten om een flesje Pinot Gris mee te nemen. De wijn regio staat bekend om zijn Sauvignon Blancs, die hier door de vele zonuren en de ondergrond heel tropisch smaken. Iets te tropisch voor onze smaak, we drinken liever een wat drogere Sauvignon Blanc.
Behoorlijk aangeschoten stappen we op de fiets terug. Na een kort blik op Google maps, blijkt dat we ruim 15 kilometer terug moeten fietsen. Dat verklaart waarom dat we er zo lang over deden!
Cyclonen én wijn: een dodelijke combinatie voor de oogst
We worden wakker van het getik op onze campervan.. het regent. Wanneer we buiten komen waaien we bijna weg. Het regent niet alleen, het stormt. En eigenlijk is dat nog een understatement. Er raast momenteel een cycloon over NieuwZeeland heen, weg met het warme tropische zomerweer.
Gelukkig hebben we vandaag geen grote plannen behalve een flink aantal uren rijden richting Abel Tasman, dus het weer is niet erg. Maar voor we vertrekken gaan we wel nog even langs twee wijngaarden. De eerste is Wither Hills. Van een gezellige Sommelier uit Argentinië krijgen we verschillende wijnen te proeven. De dessertwijn en de Rosé vinden we het lekkerste, maar ook de Pinot Gris is goed! We besluiten om een flesje rosé mee te nemen voor de komende dagen. Ries rijdt vandaag dus hij spuugt de wijn netjes terug in de spuugbak.
Het laatste wijnhuis is Highfield TerraVin, een sfeervol huis met jaarlijks een kleine productie. Totaal anders dan de andere wijnhuizen die we tot nu toe gezien hebben, waarvan de wijn zelfs naar Nederland wordt geïmporteerd. We kletsen een tijdje met de jonge sommelier die in Leiden blijkt te hebben gestudeerd. Ook hier nemen we een flesje wijn mee, dit keer wel een Sauvignon Blanc, die niet tropisch maar goed droog smaakt doordat hij een aantal maanden in een eiken vat heeft gezeten.
Overweeg jij om naar de Marlborough wijnregio te gaan? Doen! De omgeving is prachtig, de wijnen zijn heerlijk en het eten is top! Ons favoriete wijnhuis was de eerste, Saint Clairs. Ze zijn zeker een bezoekje waard!
Klik hier om alles te lezen dat je moet weten over kamperen in Nieuw-Zeeland!
Op naar Wharariki, het uiterste puntje van het Zuidereiland
We stappen de auto in, Ries volledig nuchter, Charlotte een uhm.. tikkeltje aangeschoten. Na een korte hik-up, we zaten even vast met de auto in de modder, en tja.. Ries moest rijden dus Charlotte mocht in de stromende regen de auto uit de modder duwen, rijden we richting Nelson. Nelson is een wat grotere stad in het noorden, maar we besluiten hier niet uit te stappen maar door te rijden naar Cape Farewell in de buurt van het bekende Wharariki, in het aller uiterste puntje van het zuidereiland.
Na een korte omweg, de cycloon is toch iets heftiger dan we dachten en heeft een aantal wegen onder water gezet, komen we drie uur later aan in Puponga. Dit is een piepklein dorpje op het uiterste puntje van het Zuidereiland. We slapen op de camping Farewell Gardens, die erg klein is, er staan slechts 3 andere auto’s maar de camping is half gevuld.
Farewell Spit
Het is nog best vroeg en na al die uren regen is het eindelijk droog, dus gaan we een stuk wandelen. Op advies van de campingeigenaresse lopen we een rondje van een aantal kilometers tussen de duinen. Hier bij Cape Farewell steekt er een groot stuk land de zee in, Farewell Spit. Deze landtong scheidt precies de Golden Bay van de Tasmaanse zee, en is tientallen meters lang. Het is eb, dus we kunnen over het strand lopen, maar door de cycloon is niet de hele route vrij. Dus soms moeten we over de duinen klauteren om geen natte voeten te krijgen. Anderhalf uur later zijn we goed uitgewaaid. Het strand van de Tasmaanse Zee vonden we erg mooi, maar de Golden Bay die bekend staat om zijn schoonheid viel erg tegen. Alles stond volledig droog.
Klik hier voor de ultieme Nieuw-Zeeland route van drie weken voor het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland
Golden Bay: een heel mooi stukje Nieuw-Zeeland
De volgende ochtend zien we dat de Golden Bay wel met recht zo genoemd mag worden. Het is nu vloed en we zien de turquoise zee kalmpjes tegen het goud witte zand slaan. We rijden richting Wharariki, een bekend strand. Na een korte wandeling door de duinen staan we op het strand. Het weer is iets beter geworden en we wandelen langs de enorme rotsformaties en door de hoge duinen. Wanneer we goed uitgewaaid zijn lopen we terug naar de auto en rijden we naar Takaka. Dit is een van de grotere dorpjes hier in de buurt en het is een beetje hippie-achtig. Nou.. een beetje, het is echt enorm hippie. Alle winkeltjes verkopen tie-dye shirts en wierook en mannen lopen rond met vlechtjes in hun baard.
Uit eten in Takaka
Bij The Wholemeal, een organic, vegan en glutenfree restaurant gaan we zitten, ze hebben er gelukkig ondanks al die bijwoorden ook gewoon lekkere dingen waar wel eieren, gluten en voor de liefhebber vlees inzitten. We bestellen een enorme salade, pain au chocola en een groot stuk quiche. Terwijl we in het zonnetje van dit heerlijke eten genieten pakken we onze laptops erbij. Er is hier goede wifi dus een mooi momentje om even wat te schrijven. Anderhalf uur later lopen we naar buiten.
We rijden door naar het Abel Tasman National Park. Dit is het kleinste nationale park van Nieuw-Zeeland en door de prachtig blauwe zee en goudgele stranden misschien ook wel het meest populaire. Het is ons gelukt om een campingplaatsje te boeken op de populaire Totaranui Camping. Deze zit normaal altijd helemaal vol, maar door de cycloon van gister is er nog genoeg plek. Na een hobbelige niet-geasfalteerde weg komen we aan bij de ingang. Door een DOC Ranger worden we naar onze plek gewezen. Ook geeft ze ons wat tips voor een hike van de volgende dag.
We zetten onze auto neer en pakken onze stoeltjes en tafel uit. Eerst maar even een douche, die hier door gebrek aan heet water, ijskoud is. Lekker fris maken we het avondeten klaar en lopen we nog even over het strand. We blijven niet te lang buiten want het zit hier helemaal vol met sandfly’s, en die beestje bijten ons helemaal lek.
Hoe duur is kamperen in Nieuw-Zeeland? Lees onze Nieuw-Zeeland budget blog!
De Great Walk in het Abel Tasman Park
Na een goed ontbijt pakken we onze spullen in en rijden we richting de grote parkeerplaats. Charlotte staat nog een tijdje met een telefoon in de zee, de enige plek waar er bereik is, we willen een nieuwe blog online zetten. Wanneer dat gelukt is trekken we onze hikeschoenen aan en vertrekken we.
We lopen vandaag een stuk van de Great walk in het Abel Tasman Park. Die gaat deels door het bos en deels over het strand. De natuur is hier compleet anders dan wat we tot nu toe gezien hebben tijdens hikes. Het voelt echt alsof je in een tropisch land bent, overal staan enorme palmbomen en varens. Lianen hangen over de houten loopbruggetjes, en om de paar honderd meter sta je op een prachtig stuk strand, volledig verlaten. Het is niet warm genoeg om lekker te gaan zonnen maar af en toe komt er wat zon door en is het helemaal niet verkeerd om even uit te rusten op het strand.
Zeehonden op Seperation Point
Ons eindpunt van vandaag is het Seperation Point. Wanneer we daar rond lunchtijd aankomen zien we overal zeehonden op de rotsen liggen te slapen. We gaan rustig zitten en beginnen onze lunch te eten terwijl we genieten van het uitzicht op de schattige beestjes. Ineens horen we een hoog gekir. We zien twee kleine babyhondjes spelen en knuffelen met hun moeder. Zo aandoenlijk om te zien. Na een uurtje genieten van de rust die hier heerst, beginnen we aan de terugweg.
Een twee-en-half uur later zitten we in de auto. Terwijl we om het hele nationale park heen rijden naar het oosten, regelt Charlotte een camping in Marahau, een plekje net onder het Abel Tasman Park. We willen nog wat meer van het park zien, en dus hebben we via book.me.nz een kayak geboekt om morgen de onderkant te bekijken. Wanneer we bij The Barn aankomen zijn we positief verrast. Het is een ontzettend leuke camping met grote keukens, veel douches en vooral ook heel veel gezelligheid. Na een heerlijke én vooral warme douche, gaan we in de keuken zitten en genieten we met een glaasje wijn nog even na van de dag.
Kajakken: niet mijn ding…
De dagen vliegen voorbij, we hebben nog maar een weekje en dan vertrekken we alweer uit Nieuw-Zeeland. Als we zo terug kijken op de afgelopen maanden, lijkt het alsof alles in het begin van onze reis veel langzamer ging, dan nu. Waarschijnlijk betekent dat dat we goed in het moment leven. Maar het betekent ook dat we al bijna terug naar Nederland gaan, we hebben nog maar 20 dagen voor we op Schiphol landen. Om eerlijk te zijn moeten we er nog even niet aan denken. Dit leven vol met reizen bevalt ons veel te goed!
Vandaag gaan we dus kajakken, het water is hier prachtig blauw en toen we er gisteren langs reden zag we al wat mensen vrolijk met een warme gloed om hun gezicht uit de kajak stappen. Helaas is het vandaag grauw, koud en het regent. Na even contact met het kayak bedrijf spreken we een uurtje later af. Hopelijk draait het weer een beetje bij. We chillen wat op de camping, Ries slaapt nog een uurtje langer en Charlotte boekt nog een nachtje bij op de camping.
Anderhalf uur later is het weer helaas niet beter, we staan tot aan onze enkels in het water en stappen de wiebelige kayak in. We spenderen de rest van de dag in de kayak, maar zijn stiekem blij als we hem rond 16.00 weer inleveren. Met mooi weer is dit vast heel erg leuk, maar vandaag was het echt iets te koud en te nat hiervoor.
Terug op de camping nemen we een warme douche en worden we langzaam weer wat warmer. Als het weer dan ook een beetje begint op te klaren is het helemaal top en besluiten we nog een kleine strandwandeling te maken. Toch nog een mooie afsluiting van vandaag.
De laatste dag op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland
Vandaag is onze laatste dag op het zuidereiland aangebroken. De zon schijnt dus besluiten we snel de auto in te laden en naar de volgende camping te rijden. Morgen nemen we vanaf Picton de ferry naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. De ferry vertrekt rond 08.00 dus slapen we vanavond op een camping vlakbij Picton; bij Smits Farm Holiday Park. We worden ontvangen met muffins en dierenvoer. Ja dit is een echte boerderij en het is wel de bedoeling dat we de schapen en geit even te eten gaan geven.
Hiking in de Marlborough Sounds
Omdat het nog vroeg is besluiten we naar een strand in de buurt te gaan. We zitten hier midden tussen de Marlborough Sounds, grote rivierbeddingen die naar de zee toe lopen. Het landschap is grillig maar prachtig. In deze omgeving is de start van de Queen Charlotte track, een meerdaagse hike die langs de Marlborough Sounds loopt. Ondanks de naam hebben we besloten deze niet te gaan lopen. We hebben de afgelopen weken al veel gehiked, en overmorgen staat er nog een flinke hike op de planning.
Glowworms op de camping, prachtige ervaring!
We relaxen wat bij het Governors Bay strand, lekker lezen en van de zon genieten. Vervolgens rijden we terug naar de camping waar we nog langer van de zon genieten. Na het eten wanneer het donker is lopen we met twee zaklampen richting de wei waar de dieren staan. De eigenaar van de camping heeft ons verteld dat er glowworms te bewonderen zijn in het bos, een kilometer achter de camping. En dus lopen we in het pikkedonker naar het bos toe.
Stiekem is het best een beetje spannend, vooral als er ineens een grote nerts voor ons op het pad springt. Het dier is totaal niet bang voor ons en volledig aan mensen gewend. We lopen iets verder en dan ineens zien we ze, honderden piepkleine groene lampjes. Het zijn de glowworms die ’s nachts licht geven. Het is echt leuk om dit zo te zien, en als we dan ook nog eens een prachtige sterrenhemel boven ons zien is het af. Een top afsluiting van ons bezoek hier aan het Zuidereiland!
Klik hier voor al mijn Nieuw-Zeeland blogs!
Meer blogs over Nieuw-Zeeland
Goedemorgen, al meteen bij het ontbijt jullie blog gelezen, en leek het of ik weer eventjes meereisde en kon ik de wijn bijna proeven. Wat een gave reis en jullie halen alles eruit! Tot op het Noordereiland (figuurlijk dan)
Groet Wilma
Wat een top reactie Wilma! Zo leuk om te horen dat je zo kan mee genieten! Absoluut we zijn echt super gelukkig dat we dit mogen mee maken! Tot snel! Liefs Charlotte