We zijn ondertussen al ruim twee weken in Nepal en hebben de tijd van ons leven! Na drie dagen in Kathmandu zijn we doorgegaan naar Pokhara waarvandaan we twaalf dagen het Annapurna Circuit liepen. In dit blog vertel ik je alles over onze ervaringen met het Annapurna Circuit!
Kathmandu: smog, drukte en lekker eten!
Na een lange, slapeloze nachtvlucht vanuit Istanbul, landen we ’s ochtends vroeg in Kathmandu. De komende drie nachten verblijven we in een fijne AirBNB en meteen na aankomst kruipen we in bed, even bijslapen! Een paar uur later worden we wakker van mijn rommelende maag: lunchtijd! Na een lekkere eerste introductie met momo (Nepalese dumplings, die erg lekker zijn), halen we onze hike permits op. Deze zijn nodig voor het Annapurna circuit, een grote trekking die we van plan zijn te gaan doen.
Free walking tour & food tour in Kathmandu
De volgende dag hebben we een leuk programma: ’s ochtends doen we een free walking tour, waarbij we meer van Kathmandu te zien krijgen. Het centrum van Kathmandu is een grote wirwar aan smalle straatjes, toeterende scooters en straatverkopers. Door deze tour, krijgen we meer achtergrond te horen over deze drukte waardoor we Kathmandu ineens een stuk meer kunnen waarderen. Achter de vieze drukke façades vinden we mooie tempels, kleine binnenplaatsen en een eeuwenoude geschiedenis.
Wat te doen en waar te eten in Kathmandu? Lees dan onze gratis reisgids!
’s Middags hebben we een foodtour geboekt waarbij onze gids ons meeneemt naar allerlei lokale tentjes waar we verrukkelijke gerechtjes eten. Van pittige samosa tot linzenpannenkoekjes, en van Tibetaanse momo tot aan zoete lassi (yoghurt dessert), we genieten van elke hap.
Onze laatste dag in Kathmandu staat in het teken van dingen regelen: bus tickets, de laatste wandel gear kopen en tassen inpakken. Op naar Pokhara!
Pokhara: de uitvalsbasis voor hikes in de Annapurna regio, Nepal!
Na een lange dag in de bus (Kathmandu naar Pokhara is slechts 200 kilometer maar je doet er acht uur over), komen we aan in het toeristische Pokhara. Dé uitvalsbasis voor een heleboel hikes in de Himalaya. Rondom Pokhara liggen namelijk de Annapurna bergen, met pieken tot wel 8091 meter hoog.
Nog een laatste dag relaxen we in Pokhara, waarbij we uit eten gaan met oud-collega Sander. Dan stappen we gespannen de bus in. Onze rugzakken zijn gepakt met o.a. dikke NOMAD-slaapzakken tegen de kou, een wandelstok en tientallen mueslirepen!
Wat neem je mee tijdens het lopen van het Annapurna Circuit? In dit blog vind je onze Himalaya paklijst + tips!
Het Annapurna Circuit
Vertrek naar het Annapurna Circuit
We reizen naar het begin van het Annapurna Circuit, Besi Sahar (op drie uur afstand met de bus) waarna we doorgaan naar Dharapani, ons beginpunt voor de hike (nog eens 5 uur rijden met een jeep). Eigenlijk is het dus nog een hele afstand die we moeten afleggen vanaf Pokhara, maar omdat we een circuit lopen en dus weer willen uitkomen in Pokhara, én omdat we een deel van onze bagage willen achterlaten, is het logisch om dat in Pokhara te doen.
De eerste dag: 17 kilometer hiken
Tijdens onze eerste nacht in een theehuis (de accommodaties rondom het Annapurna Circuit heten theehuizen) hebben we heerlijk geslapen en we staan dan ook te popelen om te gaan wandelen.
De route loopt door een groen landschap, langs een diepe rivier, die we soms via zwaaiende loopbruggen oversteken. Op de achtergrond zijn altijd de besneeuwde toppen van de Himalaya. Vandaag is een pittige dag waarbij we lang lopen en veel stijgen. Ik vind het best zwaar. Het is dan ook behoorlijk wennen, lopen met zo veel bagage op je rug. Ik heb 12 kilo (inclusief twee liter water), Ries zelfs 14.
Doodmoe komen we zeven uur later aan in Chame, de eindbestemming voor vandaag. We vinden een fijn theehuis, eten onze eerste Dahl Bat (hét trekkingsgerecht van linzensoep, rijst en pittige aardappelen) en liggen dan al vroeg te slapen.
Lees dit blog voor onze gedetailleerde Annapurna Circuit route plus handige kaart!
Hikebuddies uit België!
Gisteravond zijn we aan de praat geraakt met een Belgisch stel (Elien en Yannick) dat dezelfde route loopt als wij en we hebben besloten een stukje samen te lopen. En dus beginnen we vandaag samen aan een relatief korte hike naar Lower Pisang. Slechts drie uurtjes hoeven we te lopen, maar wel met een stijging van 500 meter. Eenmaal in Lower Pisang vinden we een leuk theehuis mét goede Wifi én een warme douche! Tot nu toe zijn de meeste theehuizen een stuk luxer dan ik gedacht had.
Omdat we nog iets meer willen stijgen (walk high, sleep low is de regel), besluiten we nog 150 meter hoger naar Upper Pisang te lopen om daar de tempel die op de top staat te bezoeken.
De zware weg naar Manang én een rustdag
De wekker gaat om vijf uur en een uur laten lopen we in de schemering naar boven. Vandaag staat een lange tocht op de planning die al snel begint met een flinke klim. Zolang de zon nog niet boven de bergen uitkomt, is het ijskoud en we lopen dan ook dik ingepakt te rillen. Eenmaal bovenop de berg begint de zon te schijnen en vinden we een bakkerij die warme kaneelbroodjes heeft: perfect!
Hoe hoger we komen, hoe meer het landschap verandert: er zijn minder bomen, de kliffen worden dieper en de dorpjes kleiner. In elk dorpje staat altijd wel een mooie tempel, versierd met gekleurde vlaggetjes die wapperen in de zon. Deze vlaggetjes staan voor de vijf Boeddah’s en de vijf elementen: aarde, water, zon, vuur en hemel. Het laatste uur van de tocht vind ik pittig, mijn voeten beginnen pijn te doen, de kilo’s rusten zwaar op mijn rug en ik ben er wel klaar mee. Gelukkig is daar eindelijk Manang: een leuk dorpje waar we twee nachten blijven.
Twee nachten ja, we houden hier namelijk ook een rustdag, zodat we zo goed mogelijk acclimatiseren. Het acclimatiseren is erg belangrijk omdat je anders hoogteziekte kunt krijgen. Hoogteziekte kan erg gevaarlijk zijn en zelfs leiden tot de dood, belangrijk dus om alles er aan te doen om dit te voorkomen! Tijdens deze rustdag maken we overigens wel een daghike naar een plek 250 meter hoger dan Manang om nog beter met de hoogte om te kunnen gaan. Verder slapen we lang, doe ik wat yoga en proberen we onszelf zoveel mogelijk rust te geven.
Shree Kharka en het Tilicho Lake… of toch niet?
Vandaag is het weer tijd om te gaan stijgen, dit keer lopen we in vijf uur naar Shree Kharka. Onderweg komen we veel vee tegen, dat net als wij over de smalle paden loopt. Ook lopen we langs een prachtig klooster, dat op een uitstekend rotsplateau staat. Shree Kharka is een piepklein dorp met slechts een paar theehuizen, omdat we relatief laat aankomen, lijken de meeste privé kamers al vol te zitten. En dus delen we een zevenpersoonskamer met nog drie andere (snurkende) Belgen.
Shree Kharka ligt op 4000 meter en ’s avonds vriest het dat het kraakt. De theehuizen zijn niet geïsoleerd en de gure wind komt door de kieren tussen het hout heen. Gelukkig hebben we heerlijk warme slaapzakken van NOMAD® meegekregen. Deze beschermen ons heel goed tegen de kou en we slapen prinsheerlijk.
Dit uitstapje naar Shree Kharka is omdat we aanvankelijk van plan zijn naar Tilicho Lake te gaan, een meer op 4900 meter hoogte. Maar, hoe meer we erover horen, de kou, de zware tocht er naartoe en vooral de steile afgronden waar je langs loopt, hoe minder zin we hebben om hier naartoe te gaan. Ook de Belgische Elien (en Yannick waar we nog steeds mee samen lopen) lijkt het niets. De volgende ochtend hakken Elien en ik de knoop door. We doen het niet, het gaat ons té veel energie kosten! En dus lopen we allevier door naar Yak Kharka, een klein dorp terug op de route van het Annapurna circuit.
Vroeg vertrek naar Thorong Pedi Basecamp
Het is vijf uur ’s ochtends en de kok van ons hotel heeft zich verslapen. De deur naar het restaurant én naar de uitgang zitten op slot, maar wij willen toch echt op tijd vertrekken vandaag. En dus bons ik net zo lang op de deur tot we iemand wakker maken. Een klein uur later, na een snelle pannenkoek, zijn we onderweg.
Geen lange hike vandaag, maar omdat er slechts een paar slaapplekken zijn in het basecamp waar we naartoe onderweg zijn, willen we er zo vroeg mogelijk aankomen. Om ons heen groeien geen bomen meer, het laatste permanent bewoonde dorpje Yak Kharka ligt achter ons. Via smalle paden, lopen we langs diepe afgronden en landslides. Begrijp me niet verkeerd, dit stuk is niet heel erg spannend, maar opletten is wel belangrijk.
Thorong La Basecamp
Eenmaal in basecamp blijken we precies op tijd te zijn. Er zijn nog net twee goede kamers vrij, de rest is al vooruit geboekt door gidsen. We zitten hier op 4500 meter hoogte en hoogteziekte is geen kattenpis, als je niet goed naar je lichaam luistert, kun je er zelfs aan overlijden. Het is dan ook even schrikken als we een man aan de pure zuurstof zien, enkele uren later wordt hij met een helikopter opgehaald. Gelukkig hebben wij nergens last van.
Na een grote lunch (kaneelbroodjes en tomatensoep) besluiten we een extra hike te maken om nog beter te acclimatiseren. En dus stijgen we nog 400 meter naar High Camp waar we een half uur blijven.
Doodmoe liggen we om 19.00 uur in bed. De wekker staat om 03.30 uur en dan begint de zwaarste uitdaging!
De hoogste bewandelbare pass: Thorong La Pass 5416 meter
Zodra de wekker gaat, heb ik er zin in: vandaag gaan we knallen en lopen we de Thorong La Pass over! Op wat hoofdpijn na (geen hoogteziekte maar een verrekte spier in m’n nek) voel ik me prima en ben ik klaar om ruim 1000 meter te stijgen. Ries heeft op wat last van zijn darmen en een lichte hoofdpijn ook nergens last van. We hebben alle vertrouwen erin dat het ons vandaag gaat lukken. Grappig feitje: mensen die zich iets minder zeker voelen, kunnen voor hun bagage (of hen zelf) een ezel inhuren die mee naar boven loopt. Echter denken wij dat je in Nepal voor hetzelfde geld dat voor één dag huren, ook prima een hele ezel kunt kopen!
Warm aangekleed en met onze lampjes op onze mutsen, beginnen we samen met Yannick en Elien rustig aan de stijging. Het eerste gedeelte is bekend, dat hebben we gister ook gelopen. Zo lopen we in een treintje omhoog. Als ik omkijk krijg ik kippenvel: overal zie je de kleine lampjes van andere hikers die de berg op lopen. Tel daarbij het geklingel van de bellen om de nek van ezels die bagage tillen en het voelt bijna als Kerstmis.
Ries heeft hoogteziekte
Na een korte pauze bij highcamp beginnen we aan de rest van de tocht. Die duurt lang, voetje voor voetje lopen we tergend langzaam omhoog. Sneller gaat niet, dan raken we compleet buiten adem. Op deze hoogte zit 50% minder zuurstof in de lucht dan normaal. Onderweg houden Ries en ik een korte theepauze in een overvol restaurant. Een bounty, snicker en thee erin voor de extra suiker. Ries vindt het best pittig en heeft symptomen van hoogteziekte. Gelukkig is het nog maar twee uur tot de top.
Lachend én huilend op de top!
En dus gaan we weer verder, stapje voor stapje. Ineens, veel sneller dan verwacht, zien we vlaggetjes hangen. “Zijn we er al, dat kan toch niet?” vraag ik verbaasd aan Ries. Hij durft geen valse hoop te geven en trekt zijn schouders op, “ik weet het niet”. Maar jawel hoor, we zijn er gewoon! Zodra ik het bord zie waarop staat dat we de top bereikt hebben, springen de tranen me in de ogen en begin ik te lachen! Het is ons gelukt, we hebben het zó goed gedaan!!! Snel maken we een foto voor het bord, en beginnen dan snel weer te dalen. Op naar lager gebied zodat Ries zich beter voelt.
En die afdaling is misschien wel het zwaarst van alles: 1600 meter moeten we omlaag, via smalle paden en soms met een groep paarden die ons in de weg staat. We doen er uren over en komen doodmoe om 14.00 uur aan in Muktinath. De rest van de middag breng ik slapend in bed door.
Kagbeni, Jomsom en dan terug naar Pokhara!
Na ruim tien uur slaap, worden we uitgerust wakker. We hebben spierpijn in onze kuiten, maar verder voelen we ons goed! Elien en Yannick hebben ook nog wel even zin om door te lopen en dus besluiten we nog een dag te hiken naar lager gebied: het dorpje Kagbeni.
Het is een mooie hike, door weer een compleet ander landschap. In Kagbeni bezoeken we een Tibetaans monnikenklooster en lopen we nog wat rond door het mooie dorp.
De dag erna reizen we per bus naar Jomsom, onze laatste bestemming van het Annapurna Circuit. Daar proberen we diezelfde middag nog een privé jeep of vlucht terug naar Pokhara te regelen, maar helaas lukt dat niet. Ook de volgende ochtend hebben we pech: onze vlucht wordt gecanceld, te veel wind. En dus eindigen we alsnog in een jeep die ons zeven uur later in Pokhara af zet.
En dan is het voorbij, ons avontuur in de Himalaya! Het is een geweldige ervaring die ik nooit zal vergeten! Een heel speciaal onderdeel van onze wereldreis. Binnenkort volgen verschillende blogs met een hoop tips over het Annapurna Cirucit! En voor nu: gaan we lekker uitrusten in Pokhara beginnend met een drie uur lange massage, een cadeautje van de ouders van Ries!
Lees, voor je begint met je hike, dit blog vol met Annapurna Circuit tips!
Klik hier voor al mijn blogs over Nepal.
Mooi geschreven Charlotte! Ik sluit me aan bij jouw ervaringen over de trek. Wij vonden het super fijn om samen met jullie de annapurna circuit te hiken! 😊
Wat een leuke reactie Elien! Inderdaad, echt een top tijd samen! Goed in België aangekomen?
Hallo Charlotte,
Wij 5 mannen (50-60jr) zijn voornemens om volgend jaar dezelfde trekking te gaan doen en zouden graag ervaringsdeskundigen zoals jij spreken. Is het mogelijk om met elkaar te zoomen?
Groetjes Henry
Hi Henry,
Dank voor je bericht en wat een gave trek hebben jullie in het vooruitzicht. Ik snap je vraag maar helaas is dat niet mogelijk, mocht je na het lezen van de blogs (vergeet ook de diary blogs niet, daarin lees je ook veel persoonlijke ervaringen), nog vragen hebben, voel je vrij deze per mail (charlotteplansatrip@outlook.com) me toe te sturen.
Hartelijke groet,
Charlotte