Diary blog: Halsoverkop terug naar Nederland door het coronavirus!

We zijn terug. Terug in Nederland. Gisteravond landden we op Schiphol, na een hectische reis van 48 uur. Halsoverkop vertrokken we uit Australië in verband met corona. Maanden eerder dan gepland zijn we nu in Weert, bij mijn ouders. De komende 14 dagen zitten we in quarantaine op mijn oude kamer. Wow, dit had ik toch echt even niet zien aankomen toen ik dinsdagochtend wakker werd…

---

Dinsdagochtend 06.45 uur

Slaperig wrijf ik in mijn ogen. De eerste zonnestralen glippen door de gordijnen van onze Spaceships campervan. Net zoals elke dag de afgelopen drie weken is het eerste woord dat in me opkomt zodra ik wakker word: corona. Terwijl Ries nog slaapt pak ik mijn telefoon en lees een bericht van mijn moeder: “Laat je het even weten als je wakker bent?”. Slaperig app ik dat ik wakker ben. Nog geen seconde later gaat de telefoon. Het zijn mijn ouders en van hun boodschap zijn we meteen klaarwakker.

“Er is een voorstel gedaan door de Europese Commissie om de grenzen van de EU te gaan sluiten i.v.m. corona. Misschien moeten jullie een keuze maken of je in Australië wil blijven met als risico dat je de komende tijd niet terug kunt komen of dat je de reis eerder afbreekt en naar Nederland komt.”

Shit wat een nare keuze. Als we in Australië blijven weten we niet of het land ook snel in lockdown gaat en wat dat voor toeristen betekent. Wat we wel weten is dat we dan niet op korte termijn naar onze familie en vrienden kunnen mocht er wat met hen gebeuren (of visa versa).

In een fractie van een seconde is het voor mij duidelijk, Ries heeft iets langer nodig, maar nog geen tien minuten later zijn we bezig met vliegtickets boeken voor de eerstvolgende vlucht naar Nederland. In tijden als deze willen we gewoon dicht bij onze vrienden en familie zijn. We gaan terug naar huis!

09.30 uur: Van Byron Bay in 9 uur naar Sydney

Zodra die tickets geboekt zijn (met drie laptops tegelijkertijd omdat we meerdere keren de melding krijgen dat de tickets alweer weg zijn), is het even chaos. Halsoverkop pakken we onze spullen in, leggen we contact met Spaceships om te vertellen dat we onze campervan vandaag al komen inleveren in plaats van over 3,5 week en vertrekken we.

Onze vlucht vertrekt op woensdag om 06.00 uur ’s ochtends vanuit Sydney en we zitten nu nog in Byron Bay. Dat betekent dat we ruim 9 uur moeten rijden. In de auto lezen we continu het nieuws en hebben we contact met vrienden die ook in het buitenland zitten. Spanje gaat volledig dicht, Colombia zit al op slot en vluchten van andere reizigers worden stuk voor stuk gecanceld. Elke tien minuten ververs ik mijn mailbox, doodsbang voor een bericht dat onze vlucht geannuleerd is.

Tijdens een pauze langs de snelweg, in de stromende regen, pakken we onze tassen in, ruimen we de campervan zo goed als mogelijk leeg en rijden dan weer door. Nog vijf uur.

22.00 uur: in Sydney bij Spaceships om de campervan in te leveren.

Na tientallen wegomleidingen (echt Australië, waarom nu zoveel wegwerkzaamheden?) komen we in Sydney aan. Alle twee zijn we doodmoe en het vliegveld is vannacht niet open. Eenmaal bij het Spaceships kantoor, waar we de campervan gaan inleveren, besluiten we dat we nog even vier uur in de auto proberen te slapen. Ries, doodmoe van de uren autorijden, valt direct in slaap, ik kan de slaap niet vatten. Moet enorm plassen en sta redelijk stijf van de adrenaline en stress.

Ik denk dat iedereen op de wereld dit gevoel momenteel wel herkent. De paniek die toeslaat, de angst van het verliezen van familie en vrienden. De effecten van dit alles op de economie, op de mensen, op ons leven. Daar in het donker terwijl de tijd veel te langzaam lijkt te gaan, rollen de tranen over mijn wangen. Hoe in hemelsnaam moet dit nu?

Woensdag 02.00 uur: naar het vliegveld

Eindelijk is het dan tijd om op te staan en de sleutels van de campervan in de brievenbus te stoppen (after hours check out is super bij Spaceships, net als hun begrip voor de situatie, wat een fijn bedrijf!). Op naar het vliegveld!

Helaas blijkt dat pas om 03.00 open te gaan, maar het toilet is wel geopend dus ik ben allang blij (en heel opgelucht). De uren erna voltrekken zich in een waas. We kunnen inchecken, ook al wordt er wel drie keer gevraagd of we de afgelopen twee weken niet in Europa zijn geweest. Dan kunnen we door de security en dan eindelijk drie uur later stijgen we op. Yes, de eerste vlucht gaat gewoon door!

20.20 uur (Australische tijd): in Dubai vlucht 1 gehaald!

Veertien uur later komen we op Dubai aan. Mijn ogen branden van de vermoeidheid (nacht overgeslagen + stress + een traan hier en daar doet niet veel goed voor je ogen), maar ik zie wel de rode letters op de borden op Dubai Airport. Bijna alle vluchten zijn gecanceld. Oef, gelukkig, de vlucht naar Amsterdam staat nog in het zwart aangegeven en lijkt dus door te gaan!

Elk kwartier plassen (en handen wassen) van de spanning. Continu het nieuws checken, en contact met het thuisfront. Onze gruwelijk lieve ouders, vrienden en familie zijn mega betrokken. Iedereen stuurt lieve woorden, berichtjes en updates. Twee vrienden die bij luchtverkeersleiding werken geven aan goed mee te kijken en altijd te willen helpen bij het zoeken naar nieuwe vluchten.

Maar het is niet nodig, want we stijgen op. In een vliegtuig waarvan zeker 95% Nederlands is, beginnen we aan het laatste gedeelte van onze reis!

06:00 uur (Australische tijd) 20.00 uur (Nederlandse tijd):

47 uur nadat ik mijn ouders sprak, zie ik ze in het echt. Ze staan op ons te wachten in de aankomsthal van Schiphol. We zijn op Nederlandse bodem, het is gelukt! Ik kan ze niet in de armen vliegen, door de uren in het vliegtuig is de kans té groot dat we besmet zijn. Op gepaste afstand schiet ik vol, het is zo surrealistisch om ineens thuis te zijn maar elkaar niet te kunnen knuffelen of aanraken, echt bizar!

Eenmaal in mijn ouderlijk huis in Weert, Limburg, val ik direct als een blok in slaap. 50 uur wakker en nu eindelijk slapen.

---

In zelf quarantaine om mogelijke corona besmetting te voorkomen!

En hier zitten we dan, op mijn oude kamer. Vijftien vierkante meter die we zo optimaal mogelijk hebben ingericht. Mijn ouders die alles al schoongemaakt hadden, het welkomstpakket van mijn grootouders en tantes. En zelfs een eigen koelkastje (geleend van tante Ank).

Het voelt alsof we nog steeds aan het kamperen zijn. ’s Ochtends maken we koffie met een kampeerkoffieapparaat, we hebben wat borden en bestek zodat we kunnen ontbijten en lunchen. In de kampeerkoelkast staat een flesje wijn en makkelijke ingrediënten voor wraps etc. Zo hoeven we zo min mogelijk de kamer af te komen. We gebruiken een ander toilet dan de rest van het gezin en communiceren veelal per telefoon.

Hebben we corona opgelopen in het vliegtuig?

Maar hebben we dan corona opgelopen? Geen idee, het zou best kunnen. Buiten de vermoeidheid voelen we ons prima. We willen vooral het risico niet lopen om familie, kwetsbare opa en oma’s maar ook andere mensen, die we niet kennen te besmetten. En ach, wat zijn veertien dagen nou! De komende twee-en-een halve maand zullen we nog veel bij mijn ouders en vrienden logeren. Ons appartement kunnen we pas begin juni in.

Ik ben opgelucht en vooral blij. Het is echt heel jammer dat we onze reis door Australië, Japan en Taiwan veel eerder hebben moeten afbreken. Maar de berichtjes die ik krijg van medereizigers, die vast zitten, die nog geen uur later wilden vertrekken maar hun vlucht gecanceld zagen en die nu dagen en misschien wel weken in onzekerheid zullen leven. Die berichtjes zorgen ervoor dat ik eigenlijk geen minuut getreurd heb om ons vertrek. Dit is goed zo! Ik had nu op geen enkele andere plek op de wereld willen zijn.

Blijf optimistisch: uiteindelijk gaan we dit met elkaar overwinnen!

Vreemd genoeg, geeft corona ook hoop. Het voelt alsof we hier in Nederland als maatschappij dichter bij elkaar komen door corona. Als ik uit het raam kijk, zie ik hoe de mensen vriendelijk naar elkaar lachen op straat. Hoe iedereen probeert extra rekening te houden met ouderen door gepaste afstand te houden. Als ik mijn telefoon open, word ik overspoeld door berichten van mensen die ik goed ken, maar ook mensen die ik helemaal niet ken. Allemaal lieve woorden. Als ik door mijn Facebook tijdlijn scrol, vliegen de positieve initiatieven me om de oren.

Ik weet zeker dat corona een enorme impact gaat hebben, op de hele wereld. Maar ik weet ook zeker dat we dit met z’n allen kunnen overwinnen!

---

Hoe nu verder met Charlotte Plans a Trip?

De komende maanden zal je gewoon nieuwe blogs op Charlotte Plans a Trip zien langskomen. We hebben nog meer dan genoeg ervaringen en informatie te delen! Onze bezoekersaantallen (en dus ook inkomsten) zijn flink opgedroogd, maar ik weet zeker dat wanneer dit allemaal voorbij is, iedereen ook weer zal gaan reizen. Alleen maar extra tijd dus nu om te schrijven én te lezen over al die mooie landen die je kunt bezoeken!

Heb je een vraag, wil je meer weten over een land waar we recent geweest zijn, of wil je jouw reiservaring met corona delen? Laat het me zeker weten! Dat kan via een reactie hieronder, een e-mail (klik hier), of door me via Instagram een berichtje te sturen.

Sowieso zou ik het heel leuk vinden als je me volgt op Instagram!

Lieve groet,
Charlotte